Հազարան Հավքը Սարալանջում

Գարնան մի գեղեցիկ օր էր։Սարալանջում տիրում էր գարնանային շունչ,երկինքը ժպտում էր,արևը շողում,սակայն մի վայրկյանում փողվեց ամեն ինչ։Երկինքը սկսեց սևանալ,փոթորիկ բարձրացավ տեղաց հորդառատ անձրև,և կարծես գարունն անհետացավ սարալանջին։Այգեպանը,որը զարմանքից քար էր կտրել ,զարմանքից տխուր հեռացավ։Ճանապարհին նրան դեմ դուրս եկան Հյուսիսի երեխաները,տեսնելով այլայլված այգեպանին նրանք էլ մի պահ վախեցան։Զարմացած հարցրեցին ,թե ի՞նչ է պատահել,և ինչո՞վ կարող են օգնել։Այգեպանն ասաց,որ այլևս ոչինչ անել հնարավոր չէ։,Ինչպե՞ս կարելի է նորից այգին ծաղկեցնել,խաղողի վազերը նորից տնկել։Ու այդ ժամանակ Հյուսիսի տղաները հիշեցին Հազարան հավքի հեքիաթը,ու որոշեցին ,որ պետք է Արեգի նման ուժեղ գտնվել և մտածել թե ինչպե՞ս կարելի է նորից Հազարան Հավքի միջոցով ետ բերել Սարալանջի գարունը։Երկար փնտրտուքներից հետո Հազարան Հավքին գտան Դեպի Լիառը Մասիս տանիքից,որտեղ նա արդեն հասցրել էր բույն հյուսել և ձագեր հանել։Երևի Հյուսիսի սեբաստացիներն էին գրավել նրան,իրենց երգ ու պարով։Վերցնել նրա ձագերից մի քանիսին տարանև բաց թողեցին Սարալանջում,որտեղ էլ նրանք կրկին գարուն ավետեցին։