По тракту зимнему в рождественский мороз
Карета ехала, в ней барин мёрз…
Медвежья шапка, шубы-соболя,
С лакея — валенки… и всё это — зазря;
Окоченели ноги, сизый нос поник…
А за окошком кланялся мужик.
Лохмотья прикрывали наготу…
Опешил наш мерзляк, узрев картину ту!
«Скажи-ка мне, любезный, — крикнул «сизый нос», —
Как ты не мёрзнешь в этакий мороз?
Или не верить мне глазам своим,
Что ты стоишь передо мной почти нагим?!»
Бедняк ответил скромно, правды не тая:
«Чтоб не замёрзнуть, поступай, как я —
Всё своё именье* я надеть сумел,
Ты же, к сожаленью, знать, не всё надел!»
ԹԱՐԳՄԱՆՈՒԹՅՈՒՆ
Ձմեռային մայրուղու երկայնքով Սուրբ Ծննդյան ցրտահարության մեջ
Կառքը քշեց, վարպետը մրսում էր դրա մեջ…
Արջի գլխարկ, մուշտակ մորթյա բաճկոններ,
ոտնաթաթի կոշիկ, և այս ամենն իզուր է:
Ոտքերը կոշտացել էին, կապույտ-մոխրագույն քիթը կախ…
Իսկ պատուհանից դուրս մի մարդ խոնարհվում էր:
Լաթերը ծածկեցին մերկությունը…
Մեր ցրտահարությունը ապշեց, երբ նա տեսավ այդ նկարը։
«Ասա ինձ, սիրելիս», — գոռաց «մոխրագույն քիթը», —
ինչպե՞ս չես սառչում այդպիսի սառնամանիքի մեջ:
Կամ մի հավատացեք իմ աչքերին,
ի՞նչ եք գրեթե մերկ կանգնած իմ դիմաց։
Խեղճը համեստորեն պատասխանեց՝ չթաքցնելով ճշմարտությունը.
«Որպեսզի չսառես, արա այնպես, ինչպես ես եմ անում,
ես կարողացա հագնել իմ ամբողջ
ունեցվածքը, բայց, ցավոք, գիտես, դու ամեն ինչ չես հագցրել»:
Հարութ Սարգսյանի բլոգ 