Маленькая старая кроватка
Одна маленькая девочка очень любила спать в своей небольшой кроватке под шёлковым голубым одеяльцем. Вечером она забиралась в свою крошечную кроватку, накрывалась одеялом с головой — и всю ночь она смотрела прекрасные волшебные сны. Но наша девочка росла, и ей всё сложнее было помещаться в своей кроватке. И однажды мама принесла ей другую кроватку, побольше, а старую убрали в угол.
Но девочка никак не могла забыть старую маленькую кроватку. В новой кроватке ей долго не удавалось заснуть, и она ворочалась с боку на бок. Поэтому однажды она всё же уговорила маму достать её старую кровать. Вечером счастливая девочка забралась в неё и свернулась под одеялом клубочком. Но уже через пять минут она поняла, что не может здесь спать! Она не могла ни вытянуться, ни повернуться. А уж о волшебных снах не могло быть и речи! Бедная расстроенная девочка вылезла из своей кроватки и пошла спать в свою новую большую кровать, а старую кроватку снова убрали в угол. Её сердце было разбито…
Однако постепенно девочка привыкла к новой кровати, спала в ней спокойно и даже иногда видела сны. Но всё равно она часто вспоминала ту свою кроватку, в которой сны были такие замечательные и волшебные, и думала, что, может быть, зря тогда ночью она вылезла из неё? Может быть, можно было приспособиться и заснуть в ней? Возможно, нужно было лишь чуть-чуть потерпеть…
И вот однажды, когда девочка ворочалась в раздумьях на своей новой кровати, она вдруг поняла, что нужно сделать. Все в доме уже спали, поэтому она на цыпочках подкралась к своей старой маленькой кроватке, которая тихонько стояла в углу, и вытащила из неё своё маленькое голубое одеяльце. А потом она вернулась на свою новую большую кровать, крепко-крепко обняла своё старое одеяльце, и уснула. И всю ночь ей снились самые волшебные и прекрасные сны.
Փոքրիկ հին օրորոց
Մի փոքրիկ աղջիկ սիրում էր քնել իր փոքրիկ անկողնում կապույտ մետաքսե վերմակի տակ: Երեկոյան նա բարձրացավ իր փոքրիկ անկողնու մեջ, գլխով ծածկվեց վերմակով, և ամբողջ գիշեր նա տեսավ հիանալի կախարդական երազներ: Բայց մեր աղջիկը մեծացավ, և նրա համար ավելի ու ավելի դժվար էր տեղավորվել իր օրորոցում։ Եվ մի օր մայրը նրան մեկ այլ մահճակալ բերեց՝ ավելի մեծ, իսկ հինը դրեցին մի անկյունում։
Բայց աղջիկը չէր կարող մոռանալ հին փոքրիկ մահճակալը։ Նոր օրորոցում նա երկար ժամանակ չէր կարողանում քնել, և նա շրջվեց և շրջվեց այս կողմից։ Այսպիսով, մի օր նա դեռ համոզեց մորը վերցնել իր հին մահճակալը: Երեկոյան երջանիկ աղջիկը բարձրացավ դրա մեջ և պտտվեց ծածկոցների տակ գնդակի մեջ: Բայց հինգ րոպե անց նա հասկացավ, որ այստեղ չի կարող քնել: Նա ոչ կարող էր ձգվել, ոչ շրջվել: Եվ կախարդական երազների մասին խոսք անգամ չէր կարող լինել։ Խեղճ վշտացած աղջիկը դուրս եկավ օրորոցից և գնաց քնելու իր նոր մեծ անկողնում, իսկ հին օրորոցը նորից դրվեց անկյունում։ Նրա սիրտը կոտրվեց…
Սակայն աստիճանաբար աղջիկը ընտելացել է նոր մահճակալին, հանգիստ քնել դրա մեջ և նույնիսկ երբեմն երազել։ Բայց միևնույն է, նա հաճախ էր հիշում իր անկողինը, որի մեջ երազներն այնքան հիասքանչ ու կախարդական էին, և մտածում էր, որ միգուցե իզուր էր այն գիշերը, որ դուրս եկավ դրանից։ Միգուցե դրանում կարելի՞ էր հարմարվել ու քնել։ Միգուցե պետք է մի փոքր համբերատար լինել…
Եվ հետո մի օր, երբ աղջիկը շպրտվեց և մտքի մեջ ընկավ իր նոր մահճակալի վրա, նա հանկարծ հասկացավ, թե ինչ է պետք անել: Տանը բոլորն արդեն քնած էին, ուստի նա մոտեցավ իր հին փոքրիկ մահճակալին, որը հանգիստ նստած էր անկյունում, և այնտեղից հանեց իր փոքրիկ կապույտ վերմակը։ Եվ հետո նա վերադարձավ իր նոր մեծ մահճակալին, ամուր գրկեց իր հին վերմակը և քնեց։ Եվ ամբողջ գիշեր նա տեսավ ամենակախարդական և գեղեցիկ երազները:
Հարութ Սարգսյանի բլոգ 